در این میان، تبریز به عنوان یکی از شهرهای درگیر با این پدیده و معضل شهری، با دارا بودن بالغ بر ۲۵۰۰ هکتار بافت فرسوده و مناطق حاشیه نشین و تراکم جمعیتی بالای ۴۰۰ هزار نفری در این مناطق، یکی از آسیب پذیرترین شهرهای ایران از این حیث به شمار می رود.

با این حال به جهت محدودیت های موجود در منابع مالی و اعتباری شهرداری و از طرفی، حجم بالای مشکلات موجود در حوزه سکونتگاه های غیر رسمی و حاشیه نشینی، مدیریت شهری عملا قادر به حل و رفع بحران های زیستی و اجتماعی موجود در این بافت ها نیست و ضرورت دارد با عزمی ملی و استانی و به کارگیری ظرفیت های دولتی و در کنار آن بخش خصوصی، نسبت به حل آن در کلان شهر تبریز اقدام کرد.

این مهم از طریق تدوین و تصویب نقشه راهی مشخص و مدون و هم افزایی و تعامل هدفمند و جدی مجموعه هایی نظیر دولت، بانک ها، مجلس، شورای شهر، شهرداری و بخش خصوصی در یک بازه زمانی مشخص و بر اساس برنامه ریزی و سیاست گذاری های برنامه ای، قابل پی گیری است و باید زمینه را برای تحقق این آرمان و کاهش خطرات و آسیب های احتمالی بحران های طبیعی نظیر زلزله، فراهم آورد.